Chapter 2
![Foto](/uploads/6/9/8/0/6980549/7651177.jpg?880)
Eindelijk begint mijn gevoel terug te komen. Ik voel het door mijn lichaam stromen. Voorzichtig beweeg ik mijn vingertoppen. Ze bewegen mee.
Ik zou mijn ogen kunnen openen maar ik wil niet. Ik weet niet waar ik ben of hoelang ik weg ben geweest. Het is een chaos in mijn hoofd en ik moet moeite doen om niet te gaan gillen. Met mijn ogen nog altijd gesloten streel ik over mijn huid. Steenhard maar mijn vingertoppen voelen als dons. Het verward me. Langzaam en voorzichtig doe ik mijn ogen open. Ik lig in een bed, mijn eigen bed, in een kamer die volslagen vreemd is maar ook heel bekend. Verward ga ik overeind zitten. Alles ziet er zo helder uit. In het behang aan de andere kant van mijn kamer zitten piepkleine scheurtjes die ik eerst niet had gezien.
Ik zou mijn ogen kunnen openen maar ik wil niet. Ik weet niet waar ik ben of hoelang ik weg ben geweest. Het is een chaos in mijn hoofd en ik moet moeite doen om niet te gaan gillen. Met mijn ogen nog altijd gesloten streel ik over mijn huid. Steenhard maar mijn vingertoppen voelen als dons. Het verward me. Langzaam en voorzichtig doe ik mijn ogen open. Ik lig in een bed, mijn eigen bed, in een kamer die volslagen vreemd is maar ook heel bekend. Verward ga ik overeind zitten. Alles ziet er zo helder uit. In het behang aan de andere kant van mijn kamer zitten piepkleine scheurtjes die ik eerst niet had gezien.
![Foto](/uploads/6/9/8/0/6980549/1333996556.jpg)
Ik stap heel voorzichtig uit bed en doe een paar stappen. Mijn lichaam voelt fijn, nieuw. Alsof het een update heeft gehad en nu meer functies heeft. En dan zie ik iets wat me haast laat gillen. In de enorme spiegel staat een jonge vrouw. Ik weet zeker dat ik het ben want ze maakt dezelfde bewegingen en haar gezicht staat net zo geshockt als het mijne. Mijn handen gaan naar mijn gezicht, strelen mijn wangen en plukken zenuwachtig aan mijn haar. Dit is Evangeline niet. Die heeft geen volle lippen, of een mooi figuurtje. Haar huid is bleek, en zeker niet deze vreemde kleur die ik niet kan plaatsen. Maar vooral heeft ze geen oplichtende ogen. '
![Foto](/uploads/6/9/8/0/6980549/9421001.jpg?880)
Ik hoor Lloyd nog voor hij in mijn kamer staat. Hij ziet er bezorgd uit. 'Evy?' fluistert hij. Ik stort me in zijn armen. 'lloyd! Ik weet niet wat er met me aan de hand is maar ik voel me zo akelig en tegelijk zo fijn en...' Ik maak mijn zin niet af. Verbaasd doe ik een stap naar achteren. Verwonderd strijk ik weer over zijn huid. 'Je... je bent warm?' vraag ik. Mijn ogen glijden naar de zijne. Alsof mijn spiegelbeeld me aankijkt. Verschrikt sla ik mijn hand voor mijn mond. Wazige herinneringen schieten door mijn gedachten. Ballet oefenen in mijn kamer. Gesprek met moeder. Ik in Lloyds armen. En een alles verschroeiende pijn als hij mijn hals kust. Lloyd draait zich om en leunt tegen mijn tafel. 'Ik moet je heel veel uitleggen,' zegt hij zacht.
![Foto](/uploads/6/9/8/0/6980549/4379676.jpg?880)
Mijn vingers strelen het rafelige litteken in Lloyds nek. Hij doet hetzelfde bij mij. 'Wat is er gebeurd?' fluister ik. Lloyd kijkt twijfelend. 'Ik heb je gebeten.' 'Me... gebeten?' herhaal ik. Hij knikt. 'Heb je geen pijn in je keel?' Nu hij erover begint... 'Ja. Het was me eigenlijk nog niet opgevallen,' zeg ik verwonderd, 'Ben ik ziek?' Ik weet meteen dat het niet zo is, ik voel me niet eens ziek, afgezien van de alles verschroeiende pijn in mijn keel. Lloyd schut zijn hoofd. 'Je bent dood,' zegt hij nuchter. Ik weet niet hoe ik daarop moet reageren. 'Dood?' mompel ik, 'Juist.' Lloyd schuift heen en weer met zijn voeten. 'Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik dit het beste kan vertellen maar je bent nu net als ik.' 'En wat ben jij dan?' vraag ik.
![Foto](/uploads/6/9/8/0/6980549/563072.jpg?880)
'Een vampier,' zegt Lloyd kalm. Ik moet even diep ademhalen. 'Oké.' Het blijft stil. Lloyd kijkt me onderzoekend aan. 'Evy, heb je me niet verstaan?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik heb je verstaan maar ik geloof het niet. Ik weet dat jij bij me was en dat mijn hals pijn deed en dat ik hier wakker werd. Verder is alles zwart.' Llyod pakt mijn polsen en draait me om, zodat we voor de spiegel staan. 'Je metamorfose is bijna voltooid,' zegt hij. 'Metamorfose?'
'Heb je nog niet gemerkt dat je veel scherper kunt zien? Dat je beter kunt ruiken en horen?' Voor het eerst snuif ik even. Honderden geuren dringen mijn neus binnen, het overweldigd me. Vooral de kaneelachtige geur die ergens van beneden lijkt te komen. De pijn in mijn keel laait op.
'Heb je nog niet gemerkt dat je veel scherper kunt zien? Dat je beter kunt ruiken en horen?' Voor het eerst snuif ik even. Honderden geuren dringen mijn neus binnen, het overweldigd me. Vooral de kaneelachtige geur die ergens van beneden lijkt te komen. De pijn in mijn keel laait op.
![Foto](/uploads/6/9/8/0/6980549/1334052923.jpg)
Ik draai me razendsnel om. 'Hoe kan dit?' vraag ik scherp, 'Waarom heb je dit met me gedaan?' Lloyd went zijn hoofd af. 'Het was niet makkelijk voor me. Ik wou je alleen maar gelukkig maken.' Voor het eerst sinds ik wakker ben voel ik paniek en boosheid. 'Gelukkig? Zie ik er gelukkig uit? Ik heb pijn!' gil ik. 'Je hebt dorst,' legt Lloyd uit, 'Die geur die je ruikt is... dat is je butler.' 'Bertram?' vraag ik ongelovig, 'Die ruikt niet zo. Ik heb er nooit opgelet hoe hij ruikt maar dit moet me zijn opgevallen.' Lloyd schut heel kalm zijn hoofd. 'Nee, want zo kon je eerst niet ruiken.' Verslagen staar ik naar de deur. Het duizelt voor mijn ogen en alles waar ik aan kan denken is die geur en de pijn in mijn keel. Lloyd doet een stap opzij. 'Je moet drinken,' zegt hij ernstig 'Dan praten we wel weer verder.'
![Foto](/uploads/6/9/8/0/6980549/7378732.jpg?880)
Ik weet niet waarom ik het doe of waarom ik naar Lloyd luister. Ik weet niet eens waar ik mee bezig ben maar ik schiet langs hem heen de trap af. In de keuken staat Bertram te koken. 'Ah, mevrouw,' hij glimlacht als hij me ziet, 'U bent weer voldoende opgeknapt. Uw vriend vertelde al over de buikkramp die u had opgelopen. Vreselijk he, mijn oudzuster heeft het ook eens gehad...' Terwijl hij praat dringt de geur mijn neus binnen. Kaneel. Appel. Bloesem. Het ruikt zo heerlijk. Dan beweeg ik me razendsnel naar hem toe. Ik weet niet wat ik doe maar het gaat automatisch. De verbaasde, geschokte uitdrukking op zijn gezicht negeer ik en mijn tanden vinden een weg naar zijn hals. Er zit een heerlijke warme bron onder zijn huid. Ik bijt op de plek waar de hitte het grootste punt vormt.
![Foto](/uploads/6/9/8/0/6980549/4534785.jpg?880)
Er komt een gorgelend geluid uit zijn keel maar het woord al snel verstomt. Ik drink gulzig van het warme bloed. Veel te snel begint Bertram leeg te raken. Frustrerend, aangezien mijn keel nog steeds pijn doet. Mijn blik valt op zijn gezicht. Zijn ogen zijn nu half gesloten en hebben nog steeds die verbaasde uitdrukking. Met een gil laat ik zijn lichaam vallen. Opeens zie ik dat overal bloed zit. Ik heb de neiging om het op te likken en dat zou ik ook zeker gedaan hebben, als ik niet zo ontzettend geschrokken zou zijn. Bertram is dood. Ik hoef niet eens meer zijn pols te voelen omdat ik niks hoor. Zijn lichaam maakt geen geluid. En ik heb hem vermoord. Ik sla mijn handen voor mijn mond en overzie de ooit zo brandschone keuken.
Achter me staat Lloyd. Zijn stem klinkt zacht. 'Evy? Kom. We gaan meer voor je zoeken.'
Achter me staat Lloyd. Zijn stem klinkt zacht. 'Evy? Kom. We gaan meer voor je zoeken.'